7

Meshes of the Afternoon / 1943 / Maya Deren

«Through the meshes of your mind»

دستی مصنوعی، دستی که هویتش مشخص نیست شاخه گلی را بر روی زمین می‌گذارد؛ زن در مسیرش گل را می‌بیند، برمی‌دارد، می‌بوید و در جلوی پله‌های خانه‌اش شخصی که احتمالاً گل را قرار داده را از پشت می‌بیند. از پله‌ها بالا می‌رود، در می‌زند و کسی داخل نیست؛ کلید را از کیفش در می‌آورد، کلید از دستش می‌افتد و همچون توپی به پایین پله‌ها می‌افتد و زن دوان‌دوان به دنبال کلید می‌رود. در را باز می‌کند، دوربین نمایی از کل خانه را نشان می‌دهد، چاقویی در نان، تلفنی که سرجایش نیست، تخت خوابی که خالیست، گرامافونی که بی‌وقفه می‌چرخد ولی صدایی ندارد، تنها صدای موسیقی ژاپنی تیجی ایتو (همسر سوم مایا درن) به گوش می‌رسد؛ زن روی صندلی، جلوی پنجره‌ای رو به مسیر جلوی خانه‌اش، می‌نشیند و در حالی که به مسیر جلوی خانه‌اش می‌نگرد به خواب می‌رود...

«بونوئل، دِرِن، لینچ»

مایا درن در مورد مخمصه‌های نیمروز:

مخمصه‌های نیمروز در مورد واقعیت‌های درونی‌ یک شخص است و این که چطور ناخودآگاه‌ِمان یک اتفاق به ظاهر ساده  معمولی را بسط و توسعه می‌دهد، تفسیر می‌کند و آن را تبدیل به یک تجربه احساسی مهم و حیاتی می‌کند.

مایا درن فیلمساز آوانگارد [که در سال 1946 به عنوان اولین فیلمساز، جایزه گوگنهایم را به خطار خلاقیت در ایجاد تصاویر متحرک دریافت کرد]، در سال 1943 به همراه همسرش الکساندر حمید و به آهنگسازی همسر سومش تیجی ایتو، اولین فیلم تجربی‌اش را با استفاده از یک دوربین دستی و سرمایه شخصی‌اش در طی دو هفته ساخت. مخمصه‌های نیمروز که واضحاً تحت تاثیر سگ آندلسی بونوئل است با استفاده از عناصر سورئالیستی و لحنی فمینیستی سعی در تشریح ناخودآگاه انسان دارد. رد پای این فیلم به وضوح در آثار لینچ و به‌خصوص بزرگراه‌ گمشده‌اش دیده می‌شود.

امتیاز من به فیلم: 10/9